Παράθεμα
«Τομές»: η φενάκη του πολιτικού λόγου
Tου Χρηστου Γιανναρα

(…)Το ουσιαστικό «τομή» παράγεται από το ρήμα «τέμνω». Τέμνω σημαίνει: σχίζω ή κόβω. Σχίζω για να διανοίξω, να φανερώσω και εντοπίσω τη βλάβη, τη σήψη, τη δυσλειτουργία οργανισμού ή οργάνου. Κόβω, αποκόπτω, αφαιρώ την αιτία της βλάβης, το χαλασμένο, μολυσμένο, σάπιο μέλος ή όργανο, για να αποκατασταθεί η ζωτική λειτουργία, η υγεία. Η λέξη «τομή» στην πολιτική χρησιμοποιείται με αναφορά σε ιατρικές κυρίως προσλαμβάνουσες.

Με καμιά γλωσσική λογική δεν μπορεί να ονομαστεί «τομή» η απλή διορθωτική παρέμβαση, η διαχειριστική «βελτίωση». Η τομή πονάει, έχει κόστος, συνεπάγεται διακινδύνευση, ενώ οι «βελτιώσεις» ρίχνουν απλώς στάχτη στα μάτια, έχουν «επικοινωνιακή» σκοπιμότητα: να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι και ας σέρνεται η αρρώστια, η θανατηφόρα απειλή.

Οι «τομές» δεν ξεκινάνε από ευφυή επινοήματα διαχειριστών της εξουσίας. Ξεκινάνε όπως και οι αποφάσεις για εγχείριση: Πρέπει να πιστοποιηθεί η επικίνδυνη δυσλειτουργία, να διαγνωσθεί έγκυρα η αιτία, να βεβαιωθεί η αναποτελεσματικότητα της φαρμακευτικής αγωγής, να είναι σίγουρη η απειλή μόνιμης αναπηρίας ή θανάτου. Τότε αναλαμβάνεται το ρίσκο της «τομής». Κάθε επέμβαση με το νυστέρι συνεπάγεται κίνδυνο και πόνο, αλλά ο έμπειρος συνετός ζυγίζει τα ενδεχόμενα και επωμίζεται την ευθύνη της «τομής»(….)

Σχόλιο

Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος κατά κοινή ομολογία, προβληματίζει το Χρήστο Γιανναρά λίγο πριν τις παρελθούσες πλέον εθνικές εκλογές. Ηα ναφορά του σε τομές που δεν γίνονται τον οδηγεί να προετοιμάσει το κυρίως σώμα του άρθρου του με μια σκιαγράφηση του όρου της τομής.

Το ενδιαφέρον που διακρίνεται εκτιμώ, σ’ αυτό το οξύμωρο για ένα μάθημα αρχιτεκτονικής κατά τα άλλα παράθεμα, είναι η αντίστροφη αντιληπτική διαδικασία της τομής. Πως εντοπίζει δηλαδή η τελευταία μια ή περισσότερες προβληματικές καταστάσεις, εκτελεί κατά συνέπεια μια ζωντανή διαδικασία ανάλυσης και λειτουργεί πλέον ως κανονιστικό εργαλείο για την ανάπτυξη ενός υγιούς σώματος στο μέλλον(στη αρχιτεκτονική σπανιότερα διευθετεί ζητήματα σε ζωντανό χρόνο).

Φανερώνεται εξάλλου η ριζικότατη φύση της τομής, η οποία, παραφράζοντας τα λόγια του Γιανναρά κάθε άλλο παρά εικόνα είναι. Χρονοβόρο και επίπονο διάγραμμα θα την χαρακτήριζα, διερεύνηση που επιβεβαιώνει την κατά Γιανναρά διακινδύνευση, αφού εντοπίζει-ξυπνά και καλείται να συγκεράσει αλληλοσυγκρουόμενα χωρικά δυναμικά πεδία. Η τομή είναι ο ζυγός που με χειρουργική λεπτομέρεια πολλές φορές, εξισορροπεί τα ασυμβίβαστα. Μια διαδικασία εξισορρόπησης που προδίδει και αποβάλλει το περιττό, εξορθολογεί το αφηρημένο και ενισχύει το εύρημα.

Η γνώση βέβαια κάθε φορά της αλληλουχίας δυναμικών πεδίων αλλά και των ευάλωτων σημείων ενός εκάστοτε συνόλου, προικονομούν τον εντοπισμό της τομής, την ανάγκη επαναλήψεων της διαδικασίας και ορίζουν το ορατό βάθος πεδίου πάνω στο επίπεδο προβολής που λειτουργεί ως interface προσέγγισης και αποκάλυψης συγκεκριμένων χωρικών ζητημάτων.

Αυθεντική δημοσίευση

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_20/09/2009_330085