Ο τέμνων ηδονοβλεψίας.
Το κενό ιδωμένο ως χαρτί, ο ακάλυπτος του οικοδομικού τετραγώνου ως αντικείμενο επανασχεδιασμού. Επιχείρηση τομών-χωρικών συσχετισμών ιδιωτικότητας και προσβολής της τελευταίας.
Τα φώτα πέφτουν, η πόλη αρχίζει να κοιμάται στις πίσω όψεις τις, οι έσχατες στιγμές των καθημερινοτήτων γίνονται πιο φανερές από όλες τις άλλες, το τεχνητό φως τις προβάλει στον μπερντέ της σκοτεινής πόλης. Ο ακάλυπτος ξανανιώνει ψηλά. Εκεί όπου μάτια εξερευνούν τα φώτα και τα μυστικά που τα τελευταία προδίδουν. Τα πλακάκια της κουζίνας και ένα γεροντάκι να βλέπει τηλεόραση, αλλά και το μπάνιο και μια κοπέλα να περιεργάζεται το πρόσωπό της στον καθρέφτη. Στο μπαλκόνι απέναντι, ένα σκυλί μπαινοβγαίνει στο διαμέρισμα και 2 σκιές αχνοφαίνονται πίσω από την κουρτίνα.
Εκτός από την ποιητική διάσταση που έχουν αυτές οι παρατηρήσεις εμπεριέχουν απρόσμενα και μια αρχιτεκτονική. Το σώμα ως ο τέμνων μηχανισμός διαμορφώνει ένα κτήριο φάντασμα. Το κτήριο οπτικών λοιπόν (ας το βαπτίσουμε εξαρχής) είναι αυτό που παρεμβάλλεται ανάμεσα στα άλλα, είναι άϋλο, αόρατο, ασύλληπτο και σχεδιάζεται την στιγμή της παρατήρησης από τον παρατηρητή. Τα εργαλεία του σχεδιασμού είναι τα μάτια και οι κινήσεις του σώματος, μεγαλύτερες ή μικρότερες, σε σχέση με τα φυσικά όρια του πεδίου του πομπού, αλλά και τα χαρακτηριστικά του πεδίου του δέκτη της εκάστοτε παρατήρησης.
Το ‘κτήριο’ αυτό όπως προφανώς αντιληφθήκατε δεν είναι κάτι άλλο από την ενσάρκωση μιας τομής. Όρια δημιουργούνται, οπτικές κατευθύνονται ο παρατηρητής προσπαθεί να εισβάλει βαθύτερα στον παρατηρούμενο, συνάμα δε επιδιώκει να ελαχιστοποιήσει το αποτύπωμά του στον μπερντέ της σκοτεινής πόλης, συνυπολογίζοντας κάθε στιγμή τις περιβάλλουσες συνθήκες του φωτός. Δημιουργούνται άϋλοι συσχετισμοί απόκρυψης-εμφάνισης οι οποίοι χρησιμοποιούν υλικά όρια. Η κουρτίνα, ο τοίχος, οι γρίλιες του πατζουριού, το στηθαίο του εξώστη, αλλά και βαθύτερα στοιχεία στο πεδίο όπως η βιβλιοθήκη, το κρεβάτι, το καλοριφέρ. Στο πεδίο της τομής μας καθετί τοποθετείται με ιερή τάξη, ανάλογα κάθε φορά τη σχέση του με το μέγεθος του παρατηρητή, την διαπερατότητά του αλλά και τις ικανότητες ευπλασίας του κατά την διάρκεια μιας παρατήρησης με αρκετές φορές μεταβαλλόμενης θέσης θέμα. Τα στατικά αντικείμενα-όρια γίνονται εργαλεία χρήσιμα μόνο και αυστηρά με τις κίνησεις του παρατηρητή. Ο νους του προστάζει σε ελάχιστους χρόνους ποιο είναι το θέμα, ποια η ανάγκη ιδιωτικότητας, ποιες οι κυρώσεις έκθεσης σε ανοικτό πεδίο και άμεσα εντοπίζει το χώρο και αρχίζει να κινείται με βάση αυτόν και τα φυσικά χαρακτηριστικά του.
Οι προθέσεις τις περισσότερες φορές μόνο ουδέτερες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Πρόκειται εξάλλου για μια φυσική διεργασία που όλοι ασυνείδητα έχουμε κάνει αρκετές φορές. Διατηρεί πάντως το μυστηριώδες μιας διαδικασίας η οποία σύμφωνα με τα προλεχθέντα μάλλον ως μια διαδικασία ζωντανής τομής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ενδιαφέρον εκτιμώ εν κατακλείδι θα είχε να εντοπίσει κανείς διαφορετικές συνθήκες αυτής της παρατήρησης, συνδεδεμένες εξάλλου με τύπους αστικών ή και μη περιβαλλόντων (φυσικών πεδίων), και να αρχίσει αντίστροφα να σχεδιάζει νέα όρια πάνω στα υπάρχοντα εντείνοντας ή απορρίπτοντας την υφιστάμενη σε κάθε περίπτωση ροπή παρατηρήσεων από ηδονοβλεψίες, λοιπούς αλλά και αρχιτέκτονες ενδιαφερόμενους να τμήσουν μια στην ουσία καθημερινή κατάσταση.
Το κενό ιδωμένο ως χαρτί, ο ακάλυπτος του οικοδομικού τετραγώνου ως αντικείμενο επανασχεδιασμού. Επιχείρηση τομών-χωρικών συσχετισμών ιδιωτικότητας και προσβολής της τελευταίας.
Τα φώτα πέφτουν, η πόλη αρχίζει να κοιμάται στις πίσω όψεις τις, οι έσχατες στιγμές των καθημερινοτήτων γίνονται πιο φανερές από όλες τις άλλες, το τεχνητό φως τις προβάλει στον μπερντέ της σκοτεινής πόλης. Ο ακάλυπτος ξανανιώνει ψηλά. Εκεί όπου μάτια εξερευνούν τα φώτα και τα μυστικά που τα τελευταία προδίδουν. Τα πλακάκια της κουζίνας και ένα γεροντάκι να βλέπει τηλεόραση, αλλά και το μπάνιο και μια κοπέλα να περιεργάζεται το πρόσωπό της στον καθρέφτη. Στο μπαλκόνι απέναντι, ένα σκυλί μπαινοβγαίνει στο διαμέρισμα και 2 σκιές αχνοφαίνονται πίσω από την κουρτίνα.
Εκτός από την ποιητική διάσταση που έχουν αυτές οι παρατηρήσεις εμπεριέχουν απρόσμενα και μια αρχιτεκτονική. Το σώμα ως ο τέμνων μηχανισμός διαμορφώνει ένα κτήριο φάντασμα. Το κτήριο οπτικών λοιπόν (ας το βαπτίσουμε εξαρχής) είναι αυτό που παρεμβάλλεται ανάμεσα στα άλλα, είναι άϋλο, αόρατο, ασύλληπτο και σχεδιάζεται την στιγμή της παρατήρησης από τον παρατηρητή. Τα εργαλεία του σχεδιασμού είναι τα μάτια και οι κινήσεις του σώματος, μεγαλύτερες ή μικρότερες, σε σχέση με τα φυσικά όρια του πεδίου του πομπού, αλλά και τα χαρακτηριστικά του πεδίου του δέκτη της εκάστοτε παρατήρησης.
Το ‘κτήριο’ αυτό όπως προφανώς αντιληφθήκατε δεν είναι κάτι άλλο από την ενσάρκωση μιας τομής. Όρια δημιουργούνται, οπτικές κατευθύνονται ο παρατηρητής προσπαθεί να εισβάλει βαθύτερα στον παρατηρούμενο, συνάμα δε επιδιώκει να ελαχιστοποιήσει το αποτύπωμά του στον μπερντέ της σκοτεινής πόλης, συνυπολογίζοντας κάθε στιγμή τις περιβάλλουσες συνθήκες του φωτός. Δημιουργούνται άϋλοι συσχετισμοί απόκρυψης-εμφάνισης οι οποίοι χρησιμοποιούν υλικά όρια. Η κουρτίνα, ο τοίχος, οι γρίλιες του πατζουριού, το στηθαίο του εξώστη, αλλά και βαθύτερα στοιχεία στο πεδίο όπως η βιβλιοθήκη, το κρεβάτι, το καλοριφέρ. Στο πεδίο της τομής μας καθετί τοποθετείται με ιερή τάξη, ανάλογα κάθε φορά τη σχέση του με το μέγεθος του παρατηρητή, την διαπερατότητά του αλλά και τις ικανότητες ευπλασίας του κατά την διάρκεια μιας παρατήρησης με αρκετές φορές μεταβαλλόμενης θέσης θέμα. Τα στατικά αντικείμενα-όρια γίνονται εργαλεία χρήσιμα μόνο και αυστηρά με τις κίνησεις του παρατηρητή. Ο νους του προστάζει σε ελάχιστους χρόνους ποιο είναι το θέμα, ποια η ανάγκη ιδιωτικότητας, ποιες οι κυρώσεις έκθεσης σε ανοικτό πεδίο και άμεσα εντοπίζει το χώρο και αρχίζει να κινείται με βάση αυτόν και τα φυσικά χαρακτηριστικά του.
Οι προθέσεις τις περισσότερες φορές μόνο ουδέτερες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Πρόκειται εξάλλου για μια φυσική διεργασία που όλοι ασυνείδητα έχουμε κάνει αρκετές φορές. Διατηρεί πάντως το μυστηριώδες μιας διαδικασίας η οποία σύμφωνα με τα προλεχθέντα μάλλον ως μια διαδικασία ζωντανής τομής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ενδιαφέρον εκτιμώ εν κατακλείδι θα είχε να εντοπίσει κανείς διαφορετικές συνθήκες αυτής της παρατήρησης, συνδεδεμένες εξάλλου με τύπους αστικών ή και μη περιβαλλόντων (φυσικών πεδίων), και να αρχίσει αντίστροφα να σχεδιάζει νέα όρια πάνω στα υπάρχοντα εντείνοντας ή απορρίπτοντας την υφιστάμενη σε κάθε περίπτωση ροπή παρατηρήσεων από ηδονοβλεψίες, λοιπούς αλλά και αρχιτέκτονες ενδιαφερόμενους να τμήσουν μια στην ουσία καθημερινή κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου